شاید یک

میخواستم یه بلاگ دیگه درست کنم و اونجا شروع کنم به نوشتن . 
بدقیقه نودی پشیمون شدمو  گفتم باز میخوای پنجاه تا بلاگ درست کنی که بخاس دو خط بنویسی ؟
برو تو همون قبلیه بنویس . کی دیده کی خونده ، کی خونده چی شده ؟!
با علی دو ساعتی حرف حرف زدم در مورد خودم . در مورد این روزای خودم . اینکه درونم چی میگه و بیرونم چیکار میکنه . 
چی میخوام باشمو و چی  هستم .
به کجا دارم میرم . 
اینو به علی ام گفتم . هر موقع اسم مرگ و زندگی ... و اینکه چند سال عمر میکنیم میاد دستو پام میلرزه .
علی گفت سرجمع مگه چند سال میخوایم عمر کنیم . آره همین جمله ساده و تکراری و کلیشه ای و تخمی ...

اره سر جمع چند سال و دوباره من رفتم تو خودم و فکر کردم گه چه کارایی میخوام بکنم

چی هستم . چیارو بزارم کنار . چیارو نزارم

چیارو شروع کنم ...
همه اینا تو کسری از ثانیه گذشت و من دستو پام لرزید. 

ممکنه که این آخرین نوشته من با کیبورد در محیط وبلاگ نویسی باشه ممکنه هم تا صد سال دیگه هر روز بیامو بگم و برم . 

کسی چه میدونه...

شایدم  این آخرین نوشته ای باشه که تو میخونی ...
بازم کسی چه میدونه .

عاشق این همه ابهام و سردرگمی این دنیا هستم . هر ثانیه میتونه سوپرایزت کنه .

همه میدونن...

همه می دونن ، ما خیلی ساله تو اسایشکاهیم ...
تا دلبر اومد ...
رفت ...

سیگار داری؟

زندگی چیه؟

زندگی مشکلی نیست که باید حلش کنیم

زندگی آزمونیست که ما برای بلوغ خودمون انتخابش میکنیم ...
حالا می پذیرم که نوسان ها طبیعت زندگیه ، و اگر نیود زندگی ارزشی نداشت ...

نوسان ها خامی خودم می دونم و وقتی باهاش برخورد می کنم دوباره از نو سامان میگیرم...

40 حقیقت زندگی

40 حقیقت زندگی:

۱ – افرادی که بیشترین وقت خود را صرف زندگی دیگران می‏کنند (مشاوره، راهنمایی و …)، از رسیدن به زندگی خود باز می‏مانند.

۲ – کسانی که می‏گویند “من نباید این راز را فاش کنم اما فقط به تو می‏گویم” دقیقا راز شما را نیز به همین صورت برای دیگران بازگو می‏نمایند.

۳ – گفتن حقیقت مهم است؛ این مهم نیست که ما راست می‏گوییم و دیگران اشتباه می‏کنند.

۴ – هیچ هدفی بدون طی کردن مسیر و راه آن دست یافتنی نیست.

۵ – کسانی که سر خود را مانند کبک در برف فرو می‏برند در واقع لگد دیگران را به جان می‏خرند.

۶ – آنچه که در ظاهر هر شخص می‏بینیم، به ندرت دقیقا همان چیزی است که آن شخص واقعا هست.

۷ – جرات و شهامت این نیست که روبروی شیر بایستیم بلکه این است که بفهمیم چطور می‏توان از شر او جان سالم بدر برد.

۸ – ما از همان اول پدر و مادر زاده نشده‏ایم، بلکه باید بیاموزیم که چطور می‏توان پدر و مادر بود.

۹ – کلماتی که بر زبان جاری می‏گردند، قدرت خود را از ما گرفته‏اند – از خود هیچ قدرتی ندارند.

۱۰ – افراد خردمند در سکوت به سر می‏برند تا بیش از هر چیز صدای تمنای خود را بشنوند.

۱۱ – فرشته ها به زمین نمی‏آیند تا ببینند ما چه می‏کنیم بلکه می‏آیند تا به ما بگویند چه کار بهتر است انجام دهیم.

۱۲ – هیچ چیز مانند ارتباط و وابستگی با دیگران، با تمام وجود، به درد انسان نمی‏خورد.

۱۳ – در واقع ما هیچچ چیز را کنترل نمی‏کنیم مگر رفتار و کردار و تصمیمات خودمان.

۱۴ – هیچ کس نمی‏تواند ما را شاد کند جز خودمان. (اگر بخواهیم)

۱۵ – این یک اشتباه بزرگ است اگر از تجربیات خود درس نگیریم.

۱۶ – من هیچ چیز نمی‏دانم، به من بیاموزید؛ من هیچ چیز نمی‏شنوم، به من بگویید؛ من هیچ چیز نخواهم دید، به من نشان دهید – ما با هم پیروزیم.

۱۷ – پشیمانی از آن دسته چیزهایی است که ما به اشتباه آن را انتخاب می‏کنیم.

۱۸ – آنچه در قلب خود می‏پرورانیم، همان است که در زندگی ان دنیا در دستان خود داریم.

۱۹ – تنها به این دلیل که بذری را که کاشته ایم نمی‏بینیم، نمی توانیم بگوییم چیزی از اینجا بیرون نمی‏آید.

۲۰ – جنسیت واقعی وجود ندارد. هر کسی قسمتی از روحیات جنس مخالف را در خود دارد.

۲۱ – تجربیات شما، تجربیات شما هستند؛ شخصیت شما نیستند.

۲۲ – فرض کردن‏ها از تنبلی ما در جستجوی حقیقت سرچشمه می‏گیرند.

۲۳ – هیچ کس به طور کامل بی‏طرف نیست.

۲۴ – خانوادۀ ما تنها جایی نیست که ما در ان متولد شده‏ایم؛ گاهی یک دست باز و رویی گشاده نیز ما را متولد می‏کند.

۲۵ – شما همیشه راه درست را نمی‏پیمایید.

۲۶ – فروتنی و تواضع، در واقع توانایی پذیرفتن خطاست.

۲۷ – توانایی یک مرد آن چیزی نیست که در جیبش دارد، بلکه آن است که بر دوشش دارد.

۲۸ – اگر شما یک قدم مثبت بردارید، کائنات ۱۰۰ قدم به سمت شما می‏آیند.

۲۹ – اگر می‏خواهید بدیها سرتان نیاید، نخواهید سر دیگران آید.

۳۰ – اگر می‏خواهید با حقیقت سر و کار نداشته باشید، همیشه در خیالات خود گم هستید.

۳۱ – فخرفروشی لباسی است که فقط تن احمقان می‏شود.

۳۲ – کسی که از همه بیشتر می‏داند، معمولا همان کسی است که کمتر حرف می‏زند.

۳۳ – هر کسی سزاوار ارزشمند شدن و معشوق دیگران بودن است.

۳۴ – هیچ کس جواب نهایی را به شما نخواهد داد، مگر خودتان.

۳۵ – شما تنها با ابزاری که دارید می‏توانید عمل کنید، پس به دنبال ابزار جدید وقت خود را تلف نکنید.

۳۶ – اگر  خطاهای خود را خطا در نظر نگیریم، آنگاه با هر خطا راهی اشتباه را کشف کرده‏ایم.

۳۷ – این انسانها هستند که به زندگی معنا می‏دهند و نه اشیاء.

۳۸ – همیشه سوالاتی هستند که جوابشان ناپیداست و بزودی جوابشان پیدا خواهد شد.

۳۹ – در حال حاضر نه آینده وجود دارد و نه گذشته، زندگی جاریست.

۴۰ – اگر بخواهید، اسکلت همیشه در کنج کمد منتظر شماست تا شما را بخورد.

کمال خداوند

در نیویورک، در ضیافت شامی که به منظور جمع آوری کمک مالی برای مدرسه ای مربوط به بچه های دارای ناتوانی ذهنی بود، پدر یکی از بچه ها نطقی کرد که هرگز برای شنوندگان آن فراموش نمی شود… او با گریه گفت: « کمال، در بچۀ من «شایا» کجاست؟ هرچیزی که خدا می آفریند کامل است، اما بچۀ من نمی تواند چیزهایی را بفهمد که بقیۀ بچه ها می توانند. بچۀ من نمی تواند چهره ها و چیزهایی را که دیده، مثل بقیۀ بچه ها به یاد بیاورد. کمال خدا در مورد شایا کجاست؟»

افرادی که در جمع بودند، با شنیدن این جملات، شوکه و اندوهگین شدند…

پدر شایا ادامه داد: «به اعتقاد من، هنگامی که خدا بچه ای شبیه شایا به دنیا می آورد، کمال آن بچه را در روشی می گذارد که دیگران با او رفتار می کنند.» و سپس داستان زیر را دربارۀ شایا تعریف کرد:

«یک روز که شایا و من در پارک قدم می زدیم، تعدادی بچه را دیدیم که بیسبال بازی می کردند. شایا پرسید: بابا، به نظرت اونا منو بازی می دن…؟ من می دانستم که پسرم بازی بلد نیست و احتمالاً بچه ها او را در تیمشان نمی خواهند؛ اما فهمیدم که اگر پسرم برای بازی پذیرفته شود، حس یکی بودن با آن بچه ها می کند. پس به یکی از بچه ها نزدیک شدم و پرسیدم که آیا شایا می تواند بازی کند؟! آن بچه به هم تیمی هایش نگاه کرد تا نظر آنها را بخواهد، ولی جوابی نگرفت و خودش گفت: ما ۶امتیاز عقب هستیم و بازی در رآند ۹ است. فکر می کنم او بتونه در تیم ما باشه….

در نهایت تعجب چوب بیسبال را به شایا دادند! همه می دانستند که این غیرممکن است؛ زیرا شایا حتی بلد نیست که چطور چوب را بگیرد! اما همین که شایا برای زدن ضربه رفت، توپ گیر چند قدمی نزدیک شد تا توپ را خیلی آرام بندازد که شایا حداقل بتواند ضربۀ آرامی به آن بزند… اولین توپی که پرتاب شد، شایا ناشیانه زد و از دست رفت!

یکی از هم تیمی های شایا نزدیک شد و دوتایی چوب را گرفتند و روبروی پرتاب کن ایستادند. توپ گیر دوباره چند قدمی جلو آمد و آرام توپ را انداخت. شایا و هم تیمیش، ضربۀ آرامی زدند و توپ نزدیک توپ گیر افتاد؛ توپ گیر، توپ را برداشت و می توانست به اولین نفر تیمش بدهد و شایا باید بیرون می رفت و بازی تمام می شد… اما به جای اینکار، او توپ را جایی دور از نفر اول تیمش انداخت و همه داد زدند: شایا، برو به خط اول، برو به خط اول!!! تا به حال شایا به خط اول ندویده بود!

 شایا هیجان زده و با شوق، خط عرضی را با شتاب دوید. وقتی که شایا به خط اول رسید، بازیکنی که آنجا بود می توانست توپ را جایی پرتاب کند که امتیاز بگیرد و شایا از زمین بیرون برود، ولی فهمید که چرا توپ گیر، توپ را آنجا انداخته است. توپ را بلند آن طرف خط سوم پرت کرد و همه داد زدند: بدو به خط ۲، بدو به خط ۲!!!

شایا به سمت خط دوم دوید. در این هنگام بقیۀ بچه ها در خط خانه هیجان زده و مشتاق، حلقه زده بودند… همین که شایا به خط دوم رسید، همه داد زدند: برو به ۳!!! وقتی به ۳ رسید، افراد هر دو تیم دنبالش دویدند و فریاد زدند: شایا، برو به خط خانه…! شایا به خط خانه دوید و همۀ ۱۸بازیکن، شایا را مثل یک قهرمان روی دوش شان گرفتند، مانند اینکه او یک ضربۀ خیلی عالی زده و کل تیم برنده شده باشد…»

پدر شایا در حالی که اشک در چشمانش بود، گفت: «آن ۱۸ پسر به کمال رسیدند…»